Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στο in.gr και τους δημοσιογράφους Τζίνα Μοσχολιού και Δημήτρη Μανιάτη

Καταρχάς δεν πίνω μπύρα. Δεν μου αρέσει η μπύρα. Το καλοκαίρι κανένα ποτηράκι αραιά και που μόνο. Μου αρέσει το τσίπουρο, το κρασάκι, το καλό ελληνικό κρασί, το καλό τσίπουρο, η ρακή όταν πάω στην Κρήτη. Από κει και πέρα τι να συζητήσουμε με τον κύριο Μητσοτάκη; Θα του έλεγα ότι 500 χρόνια τώρα, που ζούμε τον καπιταλισμό έχει φτάσει η βαρβαρότητα στο απόγειό της, πολέμους, φτώχεια, συνεχείς κρίσεις, μνημόνια, αντιλαϊκές πολιτικές, μεγάλη φτωχοποίηση, μεγάλη ανισότητα, αυτό το έχουμε ζήσει στην Ελλάδα, άλλωστε, όπως και σε όλο τον κόσμο. Και βέβαια είναι ένα σύστημα που πλέον έχει φθαρεί, έχει σαπίσει. Ο σοσιαλισμός φαντάζει σήμερα απ’ όλα τα παράθυρα της ιστορίας και όχι ως όραμα. Δεν είναι ουτοπία, είναι πραγματικότητα. Δηλαδή πρέπει οι κοινωνικές δυνατότητες να εκφραστούν και σε πολιτικό και σε οικονομικό, σε όλα τα επίπεδα. Άρα λοιπόν, η νέα κοινωνία του σοσιαλισμού είναι γεγονός. Δεν απευθύνομαι τώρα στον κ. Μητσοτάκη τι να συζητήσει κανείς μαζί του για τέτοια ζητήματα... Αλλά ο ελληνικός λαός, η νεολαία που μας ακούει μπορεί να καταλάβει ότι οι σημερινές ανάγκες και οι αυριανές ανάγκες, η ανάπτυξη της επιστήμης, της τεχνολογίας, οι παραγωγικές δυνατότητες που έχουν αναπτυχθεί στην πατρίδα μας, στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο, αυτό επιτάσσουν, μια άλλη, νέα κοινωνική οργάνωση όπου θα υπάρχει κοινωνικοποίηση των μέσων που ο πλούτος θα πηγαίνει σε αυτούς που τον παράγουν και όχι στους λίγους, τους κηφήνες, τους καπιταλιστές – ληστές, τους λεγόμενους επενδυτές που δεν ξέρουν τι έχουν.

Ναι φυσικά, όταν το αποφασίσει ο λαός βεβαίως. Αρκεί να αποφασίσει ο λαός να νιώσει τη δύναμή του, διότι εμείς δεν θέλουμε να είμαστε δια αντιπροσώπου. Να πει κάποιος, να πάει να ψηφίσει και αναθέτω στο ΚΚΕ να κυβερνήσει ερήμην μου μετά. Όχι, εμείς θέλουμε ο λαός να είναι στην εξουσία.

Βεβαίως, που σημαίνει ένα από τα βασικά ζητήματα που θα κάνει τις επαναστατικές ανατροπές, τις ριζικές αλλαγές που επιτάσσει αυτή η κοινωνία είναι οι αλλαγές στο ίδιο το πολιτικό σύστημα. Το πώς συμμετέχει δηλαδή ο εργαζόμενος, ο εργάτης ο αγρότης, ο υπάλληλος, ο αυτοαπασχολούμενος, οι γυναίκες, οι συνταξιούχοι, οι φοιτητές, οι μαθητές κλπ, πώς συμμετέχουν σε αυτή τη διαδικασία της δημοκρατίας και πώς εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους στην εθνική αντιπροσωπεία μέσα από συνελεύσεις, μέσα από έλεγχο στους τόπους δουλειάς, που θα εκλέγουν και θα είναι και ανακλητοί. Όταν δεν κάνεις κύριέ μου καλά τη δουλειά σου που σε έστειλα εκεί, θα σε ανακαλώ με απόφαση της συνέλευσης, του συνδικάτου, τέλος πάντων από εκεί που έχει εκλεγεί, του τόπου απ’ όπου έχει εκλεγεί. Θα σε ανακαλώ, με απόφαση αυτών των συνελεύσεων, της άμεσης συμμετοχικής δημοκρατίας. Και φυσικά εδώ μιλάμε για εργατική λαϊκή συμμετοχή και εργατικό λαϊκό έλεγχο που θα γίνεται σε καθημερινή βάση. Νομοσχέδια βασικά που θα αφορούν το λαό και τον τόπο θα μπαίνουν για συζήτηση πλατιά σε όλη την κοινωνία, σε όλες τις ομάδες των εργαζομένων και θα λένε γνώμη. Αυτό είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα και βεβαίως φτάνει να το αποφασίσει και ο λαός θα βρει τον τρόπο, το πώς. Γιατί πολλοί μας ρωτάνε “καλά πώς θα γίνει αυτό; Με επανάσταση; Με εξέγερση;”

Ο λαός στην ιστορία έχει γνωρίσει επαναστάσεις, εξεγέρσεις, πανεθνικές απεργίες που οδήγησαν σε ριζικές αλλαγές. Αυτά μπορούν να συμβούν ξανά στην κοινωνία μας και μάλιστα πλέον έχουμε και μια μεγάλη πείρα, γιατί η πρώτη απόπειρα οικοδόμησης μιας τέτοιας κοινωνίας, κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, συμμετοχής του λαού, έγινε τον προηγούμενο αιώνα. Έγινε στη Σοβιετική Ένωση για 70 χρόνια, απέτυχε όχι ο σοσιαλισμός, αλλά το καθεστώς, το σύστημα εκεί στο πώς διαχειρίστηκε τα ζητήματα. Είδαμε ότι είχαν μεγάλες κατακτήσεις αυτοί οι λαοί, στα ζητήματα της Παιδείας, της Υγείας, της εργασίας για όλους, των συνταξιοδοτικών – ασφαλιστικών δικαιωμάτων, του πολιτισμού, του αθλητισμού, σε μία σειρά άλλα ζητήματα, είχαν δωρεάν ρεύμα και θέρμανση, λαϊκή στέγη. Και μάλιστα σε συνθήκες όπου και οι ίδια η τεχνολογική, η επιστημονική πρόοδος ήταν πάρα πολύ πίσω. Ήταν κάτι καθυστερημένες κοινωνίες, χώρες, αυτές. Γιατί το λέω; Γιατί αποκρύπτονται τα θετικά. Φυσικά είχαμε και μεγάλα αρνητικά. Είχαμε σοβαρές ελλείψεις, σοβαρά λάθη και αδυναμίες και κυρίως εμείς που έχουμε συζητήσει για το σοσιαλισμό που έγινε απόπειρα να οικοδομηθεί τον προηγούμενο αιώνα, έχουμε βγάλει συμπεράσματα. Το κύριο που εντοπίζουμε στην οικονομία αλλά και σε άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής είναι ότι πήγε να λύσει υπαρκτά προβλήματα του σοσιαλισμού, της σοσιαλιστικής ανάπτυξης και οικοδόμησης με εργαλεία του παρελθόντος, με εργαλεία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Ναι, έγιναν σοβαρά λάθη, υπήρξαν αδυναμίες και ελλείψεις. Εμείς τα έχουμε μελετήσει και έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το βασικό ζήτημα στην οικονομία, στην κοινωνία αυτή, το λάθος που έγινε είναι ότι πήγαν να λύσουν υπαρκτά προβλήματα του σοσιαλιστικού συστήματος τότε με συνταγές καπιταλισμού, με βάση το παρελθόν ή με βάση το τι κάνανε σε άλλες χώρες. Ήταν η αγορά, οι ιδιωτικοποιήσεις και αυτό όπως ξέρετε δημιουργούσε και αποξένωση στους ίδιους τους εργαζόμενους. Γι αυτό και δεν είχαμε και μεγάλη αντίσταση σε αυτή την ανατροπή που έγινε, από αυτό το πισωγύρισμα και την πτώση του σοσιαλισμού και στην Σοβιετική Ένωση και σε άλλες χώρες. Άμα αποξενώνεται ο άλλος, άμα βλέπει το ιδιαίτερο ατομικό του συμφέρον, άμα αποταμιεύει ο ίδιος από αυτό που βγάζει και δεν το βάζει στο σύνολο της κοινωνίας. Γιατί ο σοσιαλισμός αυτό έχει, θέλει τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, τη συλλογικότητα, την κοινωνική οργάνωση της παραγωγής και την απόδοση του πλούτου ξανά στους εργαζόμενους.

Την νεολαία μας την απασχολούν όλα τα προβλήματα και είναι παρά πολύ θετικό αυτό. Μάλιστα έχει και πείρα και ο 17αρης και ο 18αρης και ο 20αρης. Το τελευταίο διάστημα, μην πάω τα προηγούμενα χρόνια, μόνο τον τελευταίο χρόνο είχαμε μεγάλες κινητοποιήσεις μαθητών και φοιτητών σε όλη την Ελλάδα και αφορμή - όχι αιτία, ήταν και άλλα προβλήματα που ξέσπασε αυτή η οργή έτσι μαζικά με εκατοντάδες, χιλιάδες στους δρόμους- ήταν το έγκλημα, η τραγωδία των Τεμπών. Και κινητοποίησε τους νέους. Αυτό δείχνει υψηλά συναισθήματα. Σημαίνει ότι έχουμε μια νέα γενιά η οποία όχι απλά προβληματίζεται, όχι μόνο αγανακτεί με αυτά που βλέπει και τα αμφισβητεί αλλά και ετοιμάζεται, είναι ώριμη να πάρει τη σκυτάλη των αγώνων αλλά και αυτό που λέμε να οδεύσουμε προς μια άλλη εξουσία σε συνολικότερες ανατροπές, σε ριζικές αλλαγές γιατί η νεολαία δεν συμβιβάζεται με τα λίγα ψίχουλα, δεν συμβιβάζεται με κάποια απλά πραγματάκια. Τα θέλει όλα. Όπως σωστά είπατε την ενδιαφέρει και ο πόλεμος στην Ουκρανία, την ενδιαφέρει το τι θα γίνει με τα Ελληνοτουρκικά, κι εδώ στη Μ. Ανατολή το ότι σκοτώνουν οι Ισραηλινοί τους Παλαιστίνιους, τι γίνεται στην Αφρική, με τις Νατοϊκές βάσεις. Το ότι εφορμούν από εδώ στρατεύματα αμερικανονατοϊκά όλη την ώρα, σήμερα χτες, από την Αλεξανδρούπολη πάλι βάζουν οπλικά συστήματα και στρατιώτες που πάνε στην Ουκρανία και γύρω από την Ουκρανία περικυκλώνοντας τη Ρωσία, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά του πολέμου.

Την ενδιαφέρουν τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την Υγεία. «Κάτω από τις μάσκες έχουμε φωνή», ήταν πάρα πολλοί νέοι και νέες που φώναξαν μαζί με τους υγειονομικούς, τους γιατρούς, τους εκπαιδευτικούς, μαζί με τους εργαζόμενους, μαζί με εμάς που ήμασταν σε αυτές τις κινητοποιήσεις σε συνθήκες καραντίνας και μάλιστα απαγορεύσεων και καταστολής από το κράτος. Και μαχητικά μπροστά. Άρα έχουν αυτά τα χρόνια, ιδιαίτερα τα 4 τελευταία χρόνια όπως και πιο πριν, έχουν αποκτήσει πείρα και νομίζω εκφράζεται και σε αυτό. Δεν είναι μόνο μια καλή προεκλογική καμπάνια του ΚΚΕ ή το πρόσωπο του Γραμματέα που επηρεάζει, φυσικά όλα επηρεάζουν. Αλίμονο. Άνθρωποι είμαστε βλέπουμε, εγκρίνουμε, χαμογελάμε, γελάμε στενοχωριόμαστε, όταν κάτι δεν πάει καλά, αλλά το κύριο είναι το κίνημα, οι θέσεις και το τι λέει το ΚΚΕ και προσβλέπει ότι αυτό που λέει το ΚΚΕ επειδή είναι ειλικρινές, είναι σταθερό, είναι με συνέπεια, με αυτά που λέει ανοίγει ένα δρόμο, έχοντας αυτή την αρνητική πείρα των προηγούμενων χρόνων, γι’ αυτό ακουμπάει στο ΚΚΕ. Και πιστεύω από τους 400.000 και παραπάνω νέους που ψηφίζουν για πρώτη φορά ένα πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό θα ρίξει στην κάλπη το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ.

Νομίζω ναι, είναι ένα δείγμα τέτοιο. Ξεκίνησε από πέρυσι, είναι μία συνεχής διαδικασία. Για δεύτερη φορά μετά από 36 χρόνια η Πανσπουδαστική...

Όχι μόνο η ΔΑΠ δυσανασχετεί αλλά πάντα έτσι κάνει. Η ΔΑΠ πάντα έβγαινε τα προηγούμενα χρόνια και πέρυσι και φέτος λέει ότι βγαίνει πρώτη όμως έχει 10 μονάδες διαφορά, διότι αυτό μετράνε όλες οι παρατάξεις. Κανένα άλλο κόμμα δεν αμφισβητεί την πρωτιά της Πανσπουδαστικής ούτε ακόμα επίσημα η Νέα Δημοκρατία, η ΔΑΠ μιλάει, η ΟΝΝΕΔ μιλάει γι’ αυτό, αλλά εμείς παίρνουμε τα αποτελέσματα που έδωσαν οι εφορευτικές επιτροπές, οι φοιτητικοί σύλλογοι, τα επίσημα αποτελέσματα, ακόμα και τα αμφισβητούμενα και τις νοθείες που έκανε η ΔΑΠ ή που λέει η ΔΑΠ ότι έκαναν άλλες παρατάξεις σε κάποιες σχολές αν τα αφαιρέσεις πάλι η διαφορά είναι μεγάλη, 35% η Πανσπουδαστική της ΚΝΕ και 25% η ΔΑΠ.

Ναι, γι’ αυτό είπα στον ελληνικό λαό σε ομιλία μου “κάντε το όπως οι φοιτητές” και στις εκλογές της Κυριακής.

Εμείς δεν μπαίνουμε στη συζήτηση, που είναι και ανούσια και δεν ωφελεί τους λαούς “ποιος έγινε πρώτος, η κότα ή το αυγό”, ποιος ξεκίνησε δηλαδή αυτό τον πόλεμο, γιατί ξέρουμε τι γίνεται. Δηλαδή τα προηγούμενα χρόνια όλοι ζήσαμε την ανατροπή εκλεγμένων κυβερνήσεων στην Ουκρανία για παράδειγμα, από τις ΗΠΑ, ενίσχυση και στρατιωτικά της Ουκρανίας, ενίσχυση και με όπλα και με μισθοφόρους και ενίσχυση ναζιστικών ταγμάτων εκεί με τον Ζελένσκι ως μαριονέτα, για να χτυπούν τη ρωσόφωνη μειονότητα στην Ουκρανία. Πρώτα βομβαρδίστηκε για παράδειγμα το Ντονέτσκ, τα υπόλοιπα μέρη εκεί που ζουν οι ρωσόφωνοι, σκοτώθηκαν, δολοφονήθηκαν πάρα πολλοί άνθρωποι, γυναικόπαιδα, μόνο και μόνο επειδή ήταν ρωσόφωνοι δεν τους αφήναν να μιλούν τη μητρική τους γλώσσα και μετά έγινε η απαράδεκτη, όντως, επέμβαση της Ρωσίας, γιατί τα προβλήματα αυτά των μειονοτήτων και της καταπίεσης των μειονοτήτων, εφόσον ήταν έτσι δεν μπορεί να λύνονται με πολεμικές μεθόδους και να κάνεις και εσύ το ίδιο. Όμως Πούτιν είναι, καπιταλιστική δύναμη είναι και η Ρωσία πλέον, δεν είναι δηλαδή, ο σοσιαλισμός πριν. Γιατί μάθαμε, ζήσαμε, το ξέραμε οι παλαιότεροι, τους είχαμε γνωρίσει και τους Ουκρανούς και τους Ρώσους ζούσαν αρμονικά, ειρηνικά για 70 ολάκερα χρόνια επί σοσιαλισμού, δεν είχαν τίποτα να χωρίσουν, ούτε οι ρωσόφωνοι ούτε οι Ουκρανοί ούτε ο ένας ούτε ο άλλος. Αυτό έγινε μετά το πισωγύρισμα το 1991 που ξεκίνησε αυτή η αιματοχυσία. Άρα, λοιπόν το θέμα δεν είναι αν θα κερδίσει ο Πούτιν, ή αν θα κερδίσει ο Ζελένσκι που λειτουργεί τώρα ως αερόσακος του Μπάιντεν, του Σολτς, της Μέρκελ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Ο ουκρανικός λαός, και ο ρώσικος λαός, όπως και οι άλλοι λαοί γύρω από εκεί. Εμείς λέμε το καλύτερο είναι να ακολουθήσει μία αυτοτελή πορεία ο λαός της Ουκρανίας και ο λαός της Ρωσίας ταυτόχρονα, να πετάξουν στην “μπάντα” τους Πούτιν, τους Ζελένσκι και όλους αυτούς, τις κυβερνήσεις που υπηρετούν τέτοια συμφέροντα και πάνε σε αυτή την αλληλοσφαγή αθώων ανθρώπων και να φτιάξουν τη δική τους εξουσία για να ζήσουν πάλι ειρηνικά και ο σοσιαλισμός εδώ είναι μία καλή λύση.

Να νικήσει ο Ουκρανικός λαός, αλλά η νίκη του ουκρανικού λαού δεν είναι μόνο να διώξει τους Ρώσους, το ρώσικο στρατό και να σταματήσει ο πόλεμος, είναι να αλλάξει η εξουσία. Γιατί αλλιώς δεν πρόκειται να σταματήσει. Η νίκη δεν είναι να πάει να εγκατασταθεί το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Γιατί όχι μόνο δεν θα έχουμε ειρήνη, η προσωρινή ειρήνη αν νικήσει το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και ο Ζελένσκι εκεί, θα είναι για 1-2 μήνες, για να ξεκινήσει νέος πόλεμος και μάλιστα παγκόσμιας διάστασης, και με τη βούλα παγκόσμιος πόλεμος. Διότι η Ρωσία δεν είναι μόνη της. Η Ρωσία λειτουργεί και αυτή από τη μεριά της, ως σε ένα μεγάλο βαθμό, γιατί κι αυτή είναι ισχυρή δύναμη και στρατιωτικά και ως ένα βαθμό οικονομικά, αλλά λειτουργεί και ως αερόσακος της Κίνας. Η κύρια διαμάχη στην εποχή που ζούμε βρίσκεται ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα για την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αυτή είναι η ουσία.

Έχει λοιπόν συμμάχους πίσω της η Ρωσία. Εκτός από την Κίνα έχει το Ιράν και άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες με τις οποίες συνεργάζεται, που είναι όλες ισχυρές χώρες και με διαφορετικά συμφέροντα. Γιατί εκεί λειτουργούν επίσης άρχουσες τάξεις, η ελίτ, η ολιγαρχία που λένε άλλοι. Εμείς τους λέμε καπιταλιστές, ληστές κανονικά. Και από την άλλη πλευρά οι καπιταλιστές, μεγάλα μονοπώλια, συμφέροντα, πολυεθνικές και το στρατιωτικό, βιομηχανικό σύμπλεγμα που κερδίζει από τους πολέμους και τις συγκρούσεις και τα αμερικάνικα συμφέροντα και τα γαλλικά, τα γερμανικά, τα βρετανικά, και βρίσκεται σε αυτή τη διαπάλη, τις αντιθέσεις και τον πόλεμο. Αλλά την πληρώνουν οι λαοί.

Ναι, ναι. Δεν χρειάζονται τα όπλα. Δυστυχώς, είδατε την τελευταία απόφαση του ΝΑΤΟ τι λέει για τα κράτη μέλη του. Λέει ότι πρέπει η βιομηχανία σας να γίνει πολεμική βιομηχανία. Όλοι οι τομείς να δουλεύουν για τον πόλεμο. Προετοιμάζονται για πόλεμο, κι αυτά δεν είναι προφητείες ή λόγια του αέρα που λέμε. Εκεί πάμε. Άμα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση και οι λαοί δεν πάρουν τις τύχες στα χέρια τους, ώστε να πιέσουν να επιλύονται ειρηνικά οι διαφορές και κυρίως να ανοίξουν τον δρόμο για κοινωνίες όπου οι ίδιοι οι λαοί θα πάρουν την εξουσία με πολιτικές δυνάμεις, φυσικά, όπως είναι κομμουνιστικά, εργατικά κόμματα, αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις που θα πάρουν την εξουσία και θα επιβάλουν την ειρήνη, αλλιώς θα οδηγούμαστε συνεχώς από αιματοχυσία σε αιματοχυσία.

Θα έπρεπε να έχουμε μια δυνατή φιλολαϊκή κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση δυνατή, η οποία προβλέπει αντιλαϊκά μέτρα και η οποία μας οδηγεί σε αυτό το σφαγείο του ΝΑΤΟ, των πολέμων, των συνεχών πολεμικών εξοπλισμών και αντιπαραθέσεων είναι κίνδυνος για το λαό, αυτό λέμε. Βεβαίως πρέπει να υπάρχει σταθερότητα αλλά να υπάρχει σταθερότητα με τον λαό στην εξουσία και όχι ο ελληνικός λαός να γίνεται το υποχείριο των εκάστοτε κυβερνήσεων που υπηρετούν άλλα συμφέροντα. Μια σειρά εξοπλιστικά προγράμματα που γίνονται, δεν γίνονται για την άμυνα της χώρας. Γίνονται για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, για τις επιθετικές ανάγκες του ΝΑΤΟ. Εκεί συμμετέχουμε εμείς. Φρεγάτες, πολεμικά πλοία βρίσκονται στον Περσικό και στη Μαύρη Θάλασσα, ούτε καν στο Αιγαίο. Αεροπλάνα της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ βρίσκονται πάνω από τα Βαλκάνια, βρίσκονται στο Μάλι, στο Σαχέλ, στις χώρες τέλος πάντων της Υποσαχάριας Αφρικής, εκεί που είναι το Σουδάν και μια σειρά άλλες χώρες, στις οποίες γίνονται μεγάλες συγκρούσεις και εκεί υπάρχει αυτή η αντίθεση που εκφράζεται από τη μια με τις ΗΠΑ και με τη Ρωσία, Κίνα, από την άλλη μεριά, που έχουν και εκεί συμφέροντα, διότι έχουν αυτές οι χώρες έχουν μεγάλο πλούτο. Το ίδιο γίνεται παντού. Άρα λοιπόν, αυτά τα ζητήματα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και τα πληρώνουμε κι από πάνω. Κάθε χρόνο πληρώνουμε εκατομμύρια επί εκατομμυρίων για τις πολεμικές δαπάνες του ΝΑΤΟ. Έχουμε το υψηλότερο ποσοστό σε ΑΕΠ για τις πολεμικές δαπάνες του ΝΑΤΟ.

Βεβαίως και υπάρχει πρόβλημα. Είναι επιθετική η αστική τάξη της Τουρκίας και μάλιστα δεν θα αλλάξει και τίποτα. Τώρα από ότι φαίνεται ο Ερντογάν θα βγει πάλι πρόεδρος αλλά ούτε και με τον Κιλιτσντάρογλου θα άλλαζε. Αυτή είναι η εκτίμησή μας. Διότι η Τουρκία, η αστική της τάξη έχει σταθερή πολιτική. Η διπλωματία της Τουρκίας και η εξωτερική της πολιτική διδάσκεται σε όλα τα διεθνή πανεπιστήμια, και έχει συνέχεια. Όποιος κι αν είναι. Ο Κιλιντσάρογλου μπορεί να έδινε, όπως λένε οι ίδιοι οι Τούρκοι, οι οργανώσεις τα κόμματα εκεί, κάποια δημοκρατικά δικαιώματα εντός της Τουρκίας, να ανακούφιζε κάπως το λαό, όμως στην εξωτερική της πολιτική η “γαλάζια πατρίδα” θα ήταν εκεί, οι διεκδικήσεις νησιών, βραχονησίδων, το γκριζάρισμα του Αιγαίου θα ήταν εκεί, και άλλα διάφορα. Και φυσικά είναι επικίνδυνη η κατάσταση. Εμείς έχουμε προκαλέσει τα άλλα κόμματα να πουν, και τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, που προτείνει να πάμε στη Χάγη με συνυποσχετικό. Δεν μας έχουν απαντήσει τι συνυποσχετικό προτείνουν να διαμορφωθεί με την Τουρκία για να πάμε στη Χάγη. Γιατί η Τουρκία δεν συμφωνεί με το Δικαστήριο της Χάγης, λέει ότι όταν πάμε θα πάμε με όλο το πακέτο, αυτό της “γαλάζιας πατρίδας”.

Βέβαια, διαπραγματεύσεις θα γίνονται. Το πρόβλημα είναι τι θα βάλεις. Τα κρίσιμα ζητήματα για παράδειγμα, είναι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα, αυτή είναι η μοναδική αντίθεση. Αν πας και βάλεις εκεί μέσα στο πλαίσιο αυτό, στο πακέτο και όλα τα άλλα κάποιες βραχονησίδες, κάποια νησιά κλπ ανοίγεις άλλο ζήτημα και πάμε αλλού. Κι εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα. Ας πούμε η κυβέρνηση της ΝΔ που βγήκε με χαρές και πανηγύρια, γιατί υπέγραψε για παράδειγμα με την Ιταλία το ζήτημα των ναυτικών μιλίων, τον καθορισμό των ζωνών, εδώ έκανε υποχώρηση σε κυριαρχικά δικαιώματα και είναι ένα το κρατούμενο, διότι έδωσε από τα 6 μίλια και μετά μέχρι τα 12 στον ιταλικό αλιευτικό στόλο δυνατότητα αλίευσης που δεν υπήρχε πριν, γινόταν γιατί δεν είχαν καθοριστεί οι ζώνες σε διμερείς συμφωνίες.

Όπως και με την Αίγυπτο. Στην Αίγυπτο με τον καθορισμό της ΑΟΖ η ελληνική κυβέρνηση υπόγραψε και το Καστελόριζο εκτός και τη μισή Ρόδο εκτός, που είναι μέσα στις διεκδικήσεις της Τουρκίας. Αυτά είναι ανησυχητικά σημάδια και βέβαια ξέρουμε τι συμβαίνει όταν γίνεται ένα επεισόδιο. Γιατί το πολεμικό επεισόδιο γίνεται για να αρχίσουν μετά διαπραγματεύσεις και να γίνει η υποχώρηση, ο συμβιβασμός σε κυριαρχικά δικαιώματα. Τα Ίμια είχαν ως αποτέλεσμα εκτός από το “ευχαριστούμε”, εκείνο το περιβόητο του Σημίτη, που είπε στις ΗΠΑ που είπε στη Βουλή είχε και συγκεκριμένα αποτελέσματα, γκρίζες ζώνες. Η Συμφωνία της Μαδρίτης και μία σειρά άλλες επιπτώσεις με εκείνο το ιστορικό “No ships, no troops, no flags”

Ίδιοι δεν είναι, άμα ήταν ίδιοι θα ήταν ένα κόμμα. Είναι διαφορετικά κόμματα, αλλά έχουν κοινή στρατηγική γραμμή στα βασικά, σε αυτά που καθορίζουν τις ζωές μας, σε αυτά που καθορίζουν την πορεία του τόπου, σε αυτά που καθορίζουν τα συμφέροντα τα οικονομικά, τα πολιτικά, τα δημοκρατικά των εργαζομένων της χώρας μας. Και είναι σε κοινή γραμμή. Δηλαδή, τι να πάρουμε τώρα το Ταμείο Ανάκαμψης και πώς το διαχειρίζονται υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων με 350 προαπαιτούμενα μέχρι το 2025 κι άλλα τόσα μέχρι το 2027; Το έχουν υπογράψει όλοι και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα δεν λένε και πολλά γι’ αυτό. Τι να πούμε για το Χρηματιστήριο Ενέργειας που το ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ ή για το εμπόριο ρύπων εν ονόματι της πράσινης μετάβασης; Πριν από ένα μήνα στην Ευρωβουλή ψηφίσανε όλα τα κόμματα μαζί το νέο πακέτο για παράδειγμα εν ονόματι της πράσινης μετάβασης, αυτό το “fit for 55”, που το ονόμασε η ΕΕ. Αυτό το πακέτο τι περιέχει; Αυξήσεις σε ναύλα, πάλι αυξήσεις σε είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, προβλέπει ξανά με βάση το εμπόριο ρύπων να πληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και άλλες τέτοιες μορφές πράσινης ενέργειας και μία σειρά τέτοια πράγματα.

Ανοχή όχι. Γιατί να ανεχτούμε μία αντιλαϊκή πολιτική;

Αν δε φτιαχτεί κυβέρνηση από την πρώτη φορά και γίνουν κι άλλες εκλογές στις 2 Ιουλίου, θα σας θυμίσω ότι στις 11 Ιουλίου είναι η Σύνοδος του ΝΑΤΟ. Εκεί τι θα κάνεις; Εκεί τι είναι, επιμέρους ένα δύο θεματάκια είναι; Γιατί εντάξει στις 2 Ιουλίου να πεις “άντε βρε αδερφέ δίνω μια έστω και “μούφα” να είναι αυτή η δημοκρατική προοδευτική κυβέρνηση, όπως τη λέω εγώ, να φτιάξεις την ελάχιστη βάση εισαγωγής, να κάνει έναν καλύτερο εκλογικό νόμο, εντάξει δύο τρία πράγματα” να πεις θα συμφωνήσεις. Στις 11 Ιουλίου ο πρωθυπουργός της χώρας, που εγώ θα έχω στηρίξει ή θα συμμετέχω ή θα έχω ανεχθεί, όπως μας λένε, θα πάει εκεί και θα υπογράψει τι θα γίνει με την πολεμική εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο της Ουκρανίας. Πόσα ακόμα τανκς, τεθωρακισμένα, πόσα στρατεύματα θα στείλει στα σύνορά της ή τι άλλο θα κάνει. Θα το υπογράψει αυτό. Θα υπογράψει να μπει στο ΝΑΤΟ η Φινλανδία και η Σουηδία λένε, αν συμφωνήσουν οι Τούρκοι, γιατί βάζουν βέτο προς το παρόν για τη Σουηδία. Αυτό τι είναι επιμέρους ζήτημα; Αφού εμείς έχουμε ξεκάθαρη άποψη γι αυτά. Δηλαδή τι, θα της δώσω ανοχή στις 2 του μήνα που δεν θα έχει προλάβει να κάνει τίποτα, ούτε θα έχει ορκιστεί και στις 11 θα τη ρίξουμε; Μιλάμε για κοροϊδία.

Εμείς, κοιτάξτε, την απλή αναλογική ανέκαθεν την προτείναμε και την υπερασπιζόμαστε ως το πιο δίκαιο εκλογικό σύστημα σε αυτές τις συνθήκες αυτού του πολιτικού συστήματος, γιατί εκφράζει, αποτυπώνει τη δύναμη που δίνει σε κάθε πολιτικό κόμμα ο ελληνικός λαός με τις εκλογές και στο Εθνικό Κοινοβούλιο. Δηλαδή όσο ποσοστό σου δίνει, τόσες έδρες παίρνεις. Το ζήτημα των συνεργασιών εμείς δεν λέμε ότι δεν μπορεί να γίνει, εμείς δεν συμφωνούμε με τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, με τα προγράμματα τους, με αυτό το σύστημα στο οποίο λαμβάνουν χώρα αυτές οι διαδικασίες, να στηρίξουμε ή να συμμετέχουμε σε τέτοια κυβέρνηση. Οι άλλοι μπορεί να τα βρουν, αυτό σας λέω. Δεν μπορεί δηλαδή να μην βρίσκεις ελάχιστο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ όταν ξέρουμε, με βάση τα πρακτικά της Βουλής, ότι 50% των νομοσχεδίων που έφερε ο Μητσοτάκης το ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ και η Κοινοβουλευτική του ομάδα. Δεν μπορεί να μην ξέρουμε ότι το 70% των νομοσχεδίων αυτά τα τέσσερα χρόνια της ΝΔ, το ψήφισε το ΠΑΣΟΚ.