Ο πραγματικός εχθρός

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου, 7-8/3/2020

Την κυβερνητική προσπάθεια εφησυχασμού του λαού των προηγούμενων μηνών, διαδέχονται τώρα οι διαβεβαιώσεις για την ετοιμότητα της χώρας να αντιμετωπίσει αποφασιστικά την «ασύμμετρη» τουρκική απειλή.

Καθώς δικαιολογημένα αυξάνεται η ανησυχία του λαού, η αστική πολιτική κινείται σε δύο συμπληρωματικές κατευθύνσεις για να διασφαλίσει το κλίμα «εθνικής ομοψυχίας» στη στήριξη των στόχων της.

Απ' τη μια καλλιεργεί την αυταπάτη ότι ο κίνδυνος κλιμάκωσης της έντασης και μιας πιθανής πολεμικής αναμέτρησης μπορεί να εξαλειφθεί με τη συμβολή της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και με την παραπομπή των τουρκικών διεκδικήσεων στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Η άποψη αυτή προβλήθηκε έντονα από κορυφαίους αστούς πολιτικούς (π.χ. Σημίτη, Μπακογιάννη, Βενιζέλο, Διαμαντοπούλου), με την υπογράμμιση ότι η προσφυγή έχει νόημα όταν τα κράτη αποδέχονται στη συνέχεια τις σχετικές αποφάσεις.

Αυτή η γραμμή παρουσιάζεται και με «αριστερό μανδύα» (π.χ. Λαπατσιώρας) ως λύση ειρηνικής διευθέτησης στο πλαίσιο του «διεθνούς δικαίου» με αμοιβαίες υποχωρήσεις απ' τις «ακραίες μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις» τόσο της Τουρκίας όσο και της Ελλάδας στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο.

Απ' την άλλη τονίζεται ως θετική η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και η ανάδειξη της Ελλάδας σε σταθερό σημαιοφόρο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή. Στο πλαίσιο αυτό προβάλλονται ως θετικά βήματα για τη θωράκιση της χώρας η πρόσφατη Συμφωνία με τις ΗΠΑ για τις βάσεις, η συμμετοχή ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων απ' τη Σαουδική Αραβία μέχρι τη Λιβύη, η στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ, η εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών. Την ίδια ώρα, η ελληνική κυβέρνηση δεν καταδικάζει την τουρκική εισβολή στη Συρία με την οποία έχουν διακοπεί οι διπλωματικές σχέσεις της χώρας και στηρίζει τις επιθετικές ενέργειες των ΗΠΑ στο Ιράν.

Τόσο η κυβέρνηση όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ συνυπογράφουν με τις θέσεις τους και τις δύο κατευθύνσεις που ενώ εμφανίζονται ως ριζικά διαφορετικές, στην ουσία αλληλοσυμπληρώνονται. 

Το σύνολο των αστικών προτάσεων υπηρετεί τον ίδιο στόχο, την προσπάθεια γεωπολιτικής αναβάθμισης της θέσης της ελληνικής αστικής τάξης στην περιοχή, μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Κοινός τόπος όλων των αστικών προτάσεων και κινήσεων είναι η προσδοκία μιας ευεργετικής παρέμβασης υπέρ της Ελλάδας απ' τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ ως επιβράβευση για τη σταθερή προσφορά της στη νέα ευρωατλαντική αρχιτεκτονική ασφαλείας, όπως βαφτίζουν κομψά τα επικίνδυνα ευρωατλαντικά ιμπεριαλιστικά σχέδια στην Ανατολική Μεσόγειο.

Αυτοί απ' τους οποίους μάταια ζητούν να δώσουν «δίκαιες λύσεις» είναι στην πραγματικότητα η πηγή του προβλήματος στην Ανατολική Μεσόγειο και διεθνώς.

Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ προχωρούν σε στρατιωτικές επεμβάσεις και προκαλούν την αποσταθεροποίηση καθώς ανταγωνίζονται δυνάμεις όπως η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν για τον έλεγχο ενεργειακών πηγών, εδαφών και θαλάσσιων οδών μεταφοράς, αγορών στην ευρύτερη περιοχή. Αυτοί ευθύνονται για τη διάλυση χωρών, τον ξεριζωμό των λαών και τον εγκλωβισμό των προσφύγων. Αυτός ο ανταγωνισμός δεν είναι συγκυριακός. Δυναμώνει καθώς διεξάγεται μέσα σε συνθήκες επιβράδυνσης της διεθνούς οικονομίας και υποχώρησης των θέσεων των ΗΠΑ, προς όφελος της Κίνας, στη διεθνή καπιταλιστική οικονομία.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο η τουρκική αστική τάξη διεξάγει μια σύνθετη διαπραγμάτευση τόσο με τις ΗΠΑ όσο και με τη Ρωσία, αμφισβητώντας με διακηρύξεις και πράξεις τα σύνορα της περιοχής και τη Συνθήκη της Λοζάνης. Δεν πρόκειται για σπασμωδικές «τυχοδιωκτικές ενέργειες» του Ερντογάν, αλλά για τη σχεδιασμένη πολιτική δημιουργίας νέων τετελεσμένων, με κορυφαίο παράδειγμα την επίσημη προσπάθεια της Τουρκίας στον ΟΗΕ να οριοθετήσει ΑΟΖ η οποία ακυρώνει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κρήτης και των Δωδεκανήσων, αξιοποιώντας το μνημόνιο κατανόησης με την κυβέρνηση Σάρατζ στη Λιβύη.

Ετσι, μετά την πρόσφατη καθοδηγημένη κίνηση κύματος προσφύγων στον Εβρο, μπορούν στη συνέχεια να εμφανιστούν νέα επεισόδια (π.χ. εμφάνιση τουρκικών πλοίων έρευνας νότια της Κρήτης, ναυαγοί πρόσφυγες σε βραχονησίδες με επίδικο ποια χώρα θα τους διασώσει).

Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ προσπαθούν σταθερά να ρυμουλκήσουν την Τουρκία, να διατηρήσουν τη συνοχή στη Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ και να την απομακρύνουν απ' τη Ρωσία. Γι' αυτό είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν σοβαρά ανταλλάγματα στην κυβέρνηση Ερντογάν, σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου.

Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ επιδιώκουν να διασφαλίσουν τη μερίδα του λέοντος απ' τη συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων της περιοχής και να διευκολύνουν την υλοποίηση αγωγών που θα μειώσουν την εξάρτηση της ΕΕ από το ρωσικό φυσικό αέριο.

Καθώς στη σημερινή συγκυρία ελαχιστοποιούνται οι δυνατότητες ικανοποίησης των τουρκικών επιδιώξεων στη Συρία, τα αμερικανικά ανταλλάγματα στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο αποκτούν μεγαλύτερο ειδικό βάρος για την Τουρκία.

Σε κάθε περίπτωση, η πρόσφατη και η ιστορική πείρα, απ' τις Συμφωνίες του Ελσίνκι και της Μαδρίτης έως σήμερα, είναι διδακτική για όποιον τρέφει αυταπάτες ότι η πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ και οι διαπραγματεύσεις των αστικών τάξεων μπορούν να διασφαλίσουν μια δίκαιη ειρήνη προς όφελος των λαών.

Διδάσκει, επίσης, ότι κάθε «ειρηνική» ή πολεμική προσπάθεια αναβάθμισης της θέσης της αστικής τάξης συμβαδίζει αναγκαστικά με την αντιλαϊκή πολιτική για επιβολή φθηνής εργατικής δύναμης, αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, σφαγιασμό των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, ένταση της καταστολής και της περιστολής των λαϊκών ελευθεριών.

Οι πρόσφατες εξελίξεις επιβεβαιώνουν τον κοινό στόχο που βρίσκεται πίσω απ' τις ιμπεριαλιστικές πολεμικές αναμετρήσεις και πίσω απ' τη σύναψη προσωρινών συμφωνιών ιμπεριαλιστικής ειρήνης: Το ξαναμοίρασμα και τον έλεγχο αγορών, εδαφών και πλουτοπαραγωγικών πηγών, ανάλογα με το συσχετισμό δυνάμεων σε κάθε περιοχή του πλανήτη.

Κάθε αστική κυβέρνηση προσπαθεί να διασφαλίσει τα συμφέροντα της εγχώριας αστικής τάξης, την αναβάθμιση της θέσης της, τόσο όταν διαπραγματεύεται διπλωματικά όσο και όταν μετέχει σε ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις. Γι' αυτό και μπορεί η ίδια κυβέρνηση να εμφανίζει «διαφορετικό πρόσωπο» ανάλογα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο (π.χ. η επιμονή της κυβέρνησης Βενιζέλου στη διεκδίκηση της Μικράς Ασίας, σε αντίθεση με την περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης).

Καμιά προσωρινή συμφωνία «ιμπεριαλιστικής ειρήνης» δεν μπορεί να εξαλείψει την αιτία που γεννά τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που αποτελεί γέννημα της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας του κεφαλαίου, γνήσιο τέκνο της όξυνσης των αντιθέσεων ανάμεσα στις εκάστοτε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, ανάμεσα στις αστικές τάξεις. Κάθε προσωρινή συμφωνία γίνεται κουρελόχαρτο, όταν έχει ανατραπεί αντικειμενικά ο συσχετισμός δυνάμεων που οδήγησε στην υπογραφή της, λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης των καπιταλιστικών κρατών. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος αποτελεί συνέχεια της «ιμπεριαλιστικής ειρήνης» με άλλα μέσα. Πλήθος παραδειγμάτων επιβεβαιώνει αυτό το θεωρητικό συμπέρασμα (π.χ. η Συμφωνία του Μονάχου και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος που ακολούθησε, η Συμφωνία του Ντέιτον του 1995 και ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας τα επόμενα χρόνια).

Η υποχρεωτική άσκηση ιμπεριαλιστικής πολιτικής από κάθε αστικό κράτος στην ιστορική εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού δεν οφείλεται σε «τυχοδιωκτικές επιλογές» των κυβερνήσεων, αλλά εδράζεται στα οικονομικά συμφέροντα του κεφαλαίου κάθε χώρας. Ιμπεριαλιστική πολιτική ασκούσε, για παράδειγμα, η Βρετανία και όταν ακολουθούσε την πολιτική κατευνασμού της Γερμανίας απ' τον Τσάμπερλεν για να την ωθήσει στο χτύπημα της ΕΣΣΔ και όταν στη συνέχεια επέλεξε την πολιτική του Τσόρτσιλ για στρατιωτική αναμέτρηση, αφού διαπίστωσε σοβαρό κίνδυνο μείωσης της διεθνούς επιρροής του βρετανικού κεφαλαίου.

Γι' αυτό και αποτελεί επικίνδυνη αυταπάτη η προσδοκία διασφάλισης της ειρήνης προς όφελος των λαών μέσω της επιδιαιτησίας ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, όπως το ΝΑΤΟ, και σχετικών διεθνών οργανισμών, όπως το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, του οποίου τη δικαιοδοσία δεν αναγνωρίζει η Τουρκία. Ας μην ξεχνάμε ότι το συγκεκριμένο Δικαστήριο νομιμοποίησε, μεταξύ άλλων, τη δημιουργία του προτεκτοράτου του ΝΑΤΟ στο Κόσοβο και αποφάσισε ότι η ουκρανική Νήσος των Οφεων δεν πρέπει να έχει υφαλοκρηπίδα, αφού γειτνιάζει με τις ρουμανικές ακτές.

Οι ψεύτικες αστικές υποσχέσεις για διασφάλιση μιας δίκαιης ειρήνης μέσα από διαπραγματεύσεις στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς δεν είναι φυσικά νέο φαινόμενο. Ο Λένιν τις αποκάλυπτε στην εποχή του, τονίζοντας ότι στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού τα συνθήματα του πασιφισμού, του διεθνούς αφοπλισμού, των δικαστηρίων διαιτησίας δεν είναι μόνο αντιδραστική ουτοπία αλλά αποτελούν ανοιχτή εξαπάτηση των εργαζομένων, που αποσκοπεί στον «αφοπλισμό» της εργατικής τάξης απέναντι στον πραγματικό της αντίπαλο.

Στην κατεύθυνση στήριξης των ιμπεριαλιστικών σχεδίων για συνδιαχείριση και συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου γενικότερα υπό ΝΑΤΟική εποπτεία συμπλέουν αντικειμενικά οι σημερινές θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ιδιαίτερα του ΝΑΡ. Παρά τη φραστική εναντίωση στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, οι συγκεκριμένες δυνάμεις προτείνουν στην ουσία την πολιτική της μονομερούς παραίτησης της ελληνικής κυβέρνησης απ' τις διαδικασίες ανακήρυξης ΑΟΖ και γενικότερα την πολιτική της εγκατάλειψης της κατοχύρωσης της υφαλοκρηπίδας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, όπως καθορίζονται από τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, του 1982.

Εμφανίζουν ότι αυτή η πρόταση βρίσκεται τάχα στον αντίποδα των Συμβάσεων Παραχώρησης για εξορύξεις ενεργειακών κοιτασμάτων, που ασφαλώς ωφελούν σήμερα μια φούχτα μονοπωλιακούς ομίλους σε βάρος των συμφερόντων του λαού. Αναφέρονται προκλητικά σε ακατοίκητες βραχονησίδες και θαλάσσιες ζώνες που τάχα δεν αφορούν τα δικαιώματα των λαών, αφού εκτείνονται έως και 200 ναυτικά μίλια απ' την αιγιαλίτιδα ζώνη κάθε χώρας. Διανθίζουν την πρότασή τους με την ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος απ' τις εξορύξεις και τη χρήση ορυκτών καυσίμων.

Η αλήθεια είναι ότι η πολιτική της μονομερούς παραίτησης και εκχώρησης στην πράξη κυριαρχικών δικαιωμάτων, τα οποία αφορούν την ελληνική υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ, όχι μόνο δεν εμποδίζει, αλλά αντίθετα διευκολύνει πλήρως τα σχέδια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Διευκολύνει να διαμορφωθεί πλαίσιο συνεκμετάλλευσης για την καταλήστευση του εγχώριου ενεργειακού πλούτου από ξένους και εγχώριους μονοπωλιακούς ομίλους, τη μονιμοποίηση του Αιγαίου ως ενιαίου επιχειρησιακού χώρου του ΝΑΤΟ και τη συνοχή της Νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Γι' αυτό και είναι σταθερές εδώ και δεκαετίες οι υποδείξεις των ΗΠΑ προς τις ελληνικές κυβερνήσεις να αποφύγουν «μονομερείς ενέργειες» που αφορούν την κατοχύρωση ΑΟΖ και γενικότερα των κυριαρχικών δικαιωμάτων στη θάλασσα. Αν διαβάσουμε τις πρόσφατες νουθεσίες του Ματ Πάλμερ, βοηθού υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, και του πρέσβη Τζέφρι Πάιατ, θα βρούμε πανομοιότυπες διατυπώσεις με τις υποδείξεις του Αμερικανού βοηθού υπουργού Εξωτερικών Φίλιπ Γκόρντον το 2011 να αποφεύγονται τα μονομερή βήματα στην προσπάθεια ανακήρυξης της ΑΟΖ. Και ασφαλώς δεν πρέπει να ξεχνάμε την Ιστορία και την πρόβλεψη του Σχεδίου Ατσεσον να παραχωρηθεί το Καστελόριζο στην Τουρκία, ήδη από τη δεκαετία του '60.

Η αναφορά στις ακατοίκητες βραχονησίδες υποβαθμίζει σκόπιμα το γεγονός ότι περιλαμβάνει και αυτές που δικαιούνται χωρικά ύδατα, τα οποία επηρεάζουν τον προσδιορισμό των ΑΟΖ και του ενεργειακού πλούτου που αυτές περικλείουν, γι' αυτό και η Τουρκία αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε 152 νησίδες απ' το Αιγαίο μέχρι τη Γαύδο.

Σημαντικό στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν είναι μόνο το τι λέγεται αλλά και το τι δεν λέγεται καθαρά. Καμιά κριτική δεν ασκείται στην ελληνική κοσμοπολίτικη αστική πολιτική που καλλιεργεί αυταπάτες και προσδοκίες δίκαιης ειρηνικής λύσης, μέσω της παραπομπής των τουρκικών διεκδικήσεων στο Δικαστήριο της Χάγης. Καμιά σαφής καταδίκη δεν υπάρχει για την πολύμορφη αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λοζάνης, με δηλώσεις και ενέργειες απ' την τουρκική κυβέρνηση (π.χ. η θέση της για «τουρκική μειονότητα» στη Θράκη, η θέση της ότι τα νησιά του Αιγαίου δεν δικαιούνται υφαλοκρηπίδα).

Ανιστόρητη και βολική για το σύστημα είναι η τοποθέτηση ότι τα κυριαρχικά δικαιώματα κάθε χώρας αφορούν μόνο την αστική της τάξη και όχι το λαό.

Η θέση αυτή συσκοτίζει ότι στον καπιταλισμό υπάρχουν «δύο πατρίδες», η Ελλάδα του κεφαλαίου που καταπιέζει και εκμεταλλεύεται την Ελλάδα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Η εργατική τάξη υπερασπίζεται σε κάθε περίπτωση τα δικά της συμφέροντα, που βρίσκονται στον αντίποδα αυτών της αστικής τάξης. Οι ενεργειακές πηγές, ο ορυκτός πλούτος που εκμεταλλεύεται σήμερα το κεφάλαιο, τα κυριαρχικά δικαιώματα επί της υφαλοκρηπίδας και η ΑΟΖ αφορούν και το βαθμό των δυνατοτήτων που θα έχει η εργατική τάξη όταν πάρει στα χέρια της τα κλειδιά της οικονομίας και το τιμόνι της εξουσίας.

Μια μονομερής παραίτηση της ελληνικής κυβέρνησης από την κατοχύρωση υφαλοκρηπίδας και το δικαίωμα οριοθέτησης ΑΟΖ δεν προστατεύει από την καταλήστευση των ενεργειακών πηγών από άλλες αστικές τάξεις και ιμπεριαλιστικά κέντρα ούτε ωφελεί το λαό. Εξίσου προβληματική είναι η πρόταση να εγκαταλειφθεί το αντικειμενικό κριτήριο της «μέσης απόστασης», της «μέσης γραμμής» για την ανακήρυξη των ΑΟΖ.

Ξεπερνώντας κάθε όριο πολιτικού θράσους, γράφουν επίσης ότι το ΚΚΕ με τις θέσεις του κατηγορεί στην ουσία τον Ερντογάν γιατί «εκτελεί πλημμελώς τα καθήκοντά του ως δεσμοφύλακας της ΕΕ» και ότι το ΚΚΕ δεν υπερασπίζεται τα δικαιώματα των προσφύγων.

Φτάνουν στο σημείο να υποβαθμίζουν την προφανή τουρκική μεθόδευση του μαζικού κύματος προσφύγων στον Εβρο, γράφοντας ότι απλά ο Ερντογάν «άφησε τις πόρτες της φυλακής μισάνοιχτες...».

Μια απλή ανάγνωση της Ανακοίνωσης του ΠΓ του ΚΚΕ αρκεί για να αποκαλύψει αυτές τις αστείες διαστρεβλώσεις. Το ΚΚΕ τονίζει ότι η φύλαξη των συνόρων πρέπει να συνδυαστεί με την καταδίκη των αντιδραστικών φωνών που επιχειρούν να στρέψουν τον ελληνικό λαό κατά των προσφύγων και αντιτίθεται στην εμπλοκή της Frontex στο Αιγαίο.

Το ΚΚΕ απαιτεί την κατάργηση του Κανονισμού του Δουβλίνου και την οργάνωση απ' τον ΟΗΕ της ανεμπόδιστης μεταφοράς των προσφύγων απ' την Τουρκία στις χώρες προορισμού τους. Αυτές οι θέσεις έρχονται πραγματικά σε σύγκρουση με τα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, της τουρκικής και της ελληνικής αστικής τάξης.

Επίσης, στα χέρια των μονοπωλιακών ομίλων η αξιοποίηση κάθε ενεργειακής πηγής, και όχι μόνο των ορυκτών καυσίμων, αυξάνει τους κινδύνους για το περιβάλλον και γίνεται σε βάρος των λαϊκών αναγκών.

Γνωρίσαμε ήδη τις συνέπειες της «πράσινης ανάπτυξης» με τα προβλήματα στις δασικές εκτάσεις, στον υδροφόρο ορίζοντα και την αύξηση των πυρκαγιών μετά την εγκατάσταση μεγάλων αιολικών πάρκων σε ορεινούς όγκους. Βιώνουμε το πανάκριβο «πράσινο ηλεκτρικό ρεύμα» και τον εφιάλτη της ανεργίας με το σχέδιο «απολιγνιτοποίησης» της Δυτικής Μακεδονίας.

Ο πραγματικός εχθρός της ειρήνης, των κυριαρχικών δικαιωμάτων και των αναγκών του λαού μας και όλων των λαών της περιοχής είναι οι αστικές τάξεις, τα ιμπεριαλιστικά κέντρα που συγκρούονται για τον έλεγχο και το μοίρασμα αγορών και εδαφών με οικονομική σημασία, στην περιοχή μας και διεθνώς.

Αυτόν τον πραγματικό αντίπαλο δεν μπορεί και δεν πρέπει να τον κρύψει η κάλπικη διαμάχη «τουρκοφάγων» εθνικιστών και «ρεαλιστών» του κοσμοπολιτισμού, που μας καλούν να αποδεχτούμε συμφωνίες συνδιαχείρισης του Αιγαίου με το πιστόλι στον κρόταφο.

Οι λαοί της περιοχής δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους. Δεν πρέπει να εγκλωβιστούν στο κάλπικο δίλημμα του αντιπάλου «προσωρινές συμφωνίες ιμπεριαλιστικής ειρήνης ή ιμπεριαλιστικός πόλεμος».

Ας σκεφτούμε πόσο ριζικά διαφορετική θα είναι η κατάσταση αν επικρατήσει η εργατική εξουσία, ο σοσιαλισμός, στις χώρες της περιοχής και γενικότερα. Ας σκεφτούμε τις δυνατότητες που θα υπάρχουν στο σοσιαλισμό, για αμοιβαία επωφελή συνεργασία μεταξύ των κρατών. Ας σκεφτούμε τις δυνατότητες του κεντρικού σχεδιασμού, στο έδαφος της κοινωνικής ιδιοκτησίας, να διασφαλίζει το σύνολο των λαϊκών αναγκών, την εξάλειψη της ενεργειακής φτώχειας και της ανεργίας, την προστασία του περιβάλλοντος.

Φυσικά, δεν περιμένουμε παθητικά κάποια «μεγάλη μέρα» για να λυθούν τα προβλήματα του λαού στο σοσιαλιστικό μέλλον.

Αναφερόμαστε σ' αυτές τις δυνατότητες για να φωτίσουμε την ανάγκη να οργανωθεί και να κλιμακωθεί σήμερα η λαϊκή αντεπίθεση που θα σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο: Την εξουσία του κεφαλαίου, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Να φωτίσουμε ότι δεν πρέπει να έχει καμιά εμπιστοσύνη ο λαός στη σημερινή κυβέρνηση, στον ΣΥΡΙΖΑ και στα υπόλοιπα αστικά κόμματα, που προωθούν την πολιτική «σημαιοφόρου του ΝΑΤΟ». ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ προωθούν σταθερά τα συμφέροντα της αστικής τάξης, σε βάρος του λαού, και όταν υψώνουν τη σημαία της πολεμικής προετοιμασίας και όταν προβάλλουν προτάσεις διαπραγμάτευσης και «ρεαλιστικών» παραχωρήσεων μέσα στο ευρωατλαντικό πλαίσιο. Οι συζητήσεις για «ειρηνική αλλαγή» διεθνών συνθηκών και συνόρων ανοίγουν το δρόμο για την αιματοχυσία των λαών. Η πολιτική κατευνασμού και αποδοχής των προκλητικών διεκδικήσεων της τουρκικής αστικής τάξης δεν απομακρύνει, αλλά φέρνει πιο κοντά τον κίνδυνο μιας στρατιωτικής αναμέτρησης.

Ο πραγματικός αγώνας κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην περιοχή απαιτεί σύγκρουση και όχι αποδοχή της πολιτικής και της επιδιαιτησίας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Αυτήν την επιδιαιτησία και το ρυθμιστικό ρόλο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ αποδέχονται στην πράξη όλες οι διαφορετικές αστικές προτάσεις και στην πραγματικότητα οι περισσότερες τοποθετήσεις του οπορτουνιστικού ρεύματος.

Στο ίδιο επικίνδυνο για τους λαούς έδαφος της ευρωατλαντικής κυριαρχίας κινούνται τόσο οι προτάσεις προετοιμασίας ειρηνικών παραχωρήσεων και συμβιβασμών μέσω του Δικαστηρίου της Χάγης όσο και οι κινήσεις βαθύτερης στρατιωτικής εμπλοκής της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς εκτός συνόρων απ' τη Σαουδική Αραβία μέχρι τη Λιβύη.

Στον ίδιο βάλτο κινούνται τόσο οι προτάσεις «ανοιχτών ελληνικών συνόρων», που τάχα θα μεταφέρουν κάποια πίεση στην ΕΕ για να συμβάλει στη λύση του προβλήματος, όσο και οι κυβερνητικές προσκλήσεις να θωρακίσουν η Frontex και οι γαλλικές φρεγάτες τα σύνορα της χώρας καθώς και η απαράδεκτη στοχοποίηση των προσφύγων.

Το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, η εξουσία του κεφαλαίου δεν λύνουν προβλήματα, αποτελούν το μεγάλο πρόβλημα των λαών. Γι' αυτό και παλεύουμε να απεμπλακεί άμεσα η Ελλάδα και να σταματήσει κάθε συμμετοχή στις ενέργειες και στις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή. Να φύγει το ΝΑΤΟ απ' το Αιγαίο. Να κλείσουν οι βάσεις. Να πάψει η Ελλάδα να αποτελεί ορμητήριο για τη σφαγή άλλων λαών και να πάψει επίσης να αποτελεί η ίδια στρατιωτικό στόχο σε περίπτωση γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Να καταργηθεί ο Κανονισμός του Δουβλίνου και να προχωρήσει ο άμεσος απεγκλωβισμός των προσφύγων απ' τα νησιά για να πάνε άμεσα στις χώρες προορισμού τους.

Οι ανάγκες των λαών της περιοχής μπορούν να διασφαλιστούν μόνο με την αποδέσμευση απ' την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, με τους λαούς νοικοκύρηδες στον τόπο τους, με την εξουσία στα χέρια τους. Για να ανοίξει αυτός ο δρόμος, οι δυνάμεις του ΚΚΕ, όπως και του ΚΚ Τουρκίας, πρωταγωνιστούν καθημερινά για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης.